The Hater 

“The Hater” เป็นความพยายามที่เลวร้ายในการเสียดสีทางการเมืองที่ละเอียดอ่อนราวกับทั่งเหยียบเท้าของคุณและสร้างแรงบันดาลใจให้กับเสียงหัวเราะจำนวนเท่ากัน ไม่เพียงแต่จะล้มเหลวในการเปรียบเทียบกับตัวอย่างคลาสสิกเช่น “ซุปเป็ด” “Bulworth” หรือ “การเลือกตั้ง” เท่านั้น

แต่ยังสั้นเมื่อเทียบกับเรื่องไร้สาระเช่น “Don’t Look Up” และ “Irresistible” ” รถที่กำกับโดยจอน สจ๊วร์ต ซึ่งพิสูจน์แล้วว่าลืมได้โดยสิ้นเชิง ใช่ ผมต้องค้นหาทางออนไลน์เพื่อจำชื่อนั้นได้

โดโรธี (โจอี้ อัลลี ผู้เขียนบทและกำกับการแสดงด้วย) เป็นนักเขียนบทพูดเสรีนิยมรุ่นเยาว์ที่หลงใหลในการรณรงค์หาเสียงของวุฒิสภาแคลิฟอร์เนีย ซึ่งอาชีพการงานของเขาลุกเป็นไฟ เมื่อเธอจุดไฟธงชาติอเมริการะหว่างการประท้วงโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อไม่มีงานทำหรืออนาคต เธอกลับมายังเมืองเล็กๆ

ที่อนุรักษ์นิยมในเท็กซัส ที่ซึ่งเธอเติบโตขึ้นมาเพื่ออยู่กับคุณปู่ที่เหินห่าง (Bruce Dern)

ผู้ซึ่งดูข่าวฟ็อกซ์นิวส์ (Bruce Dern) เพื่อเลียบาดแผลของเธอ หลังจากมาถึงได้ไม่นาน เธอได้เรียนรู้ถึงความสยองขวัญของเธอว่าเบรนท์ (เอียน ฮาร์ดิง) นักพาลในวัยเด็กที่เอาชนะเธอในการเลือกตั้งระดับชั้นเรียนมาโดยตลอด กำลังลงสมัครรับตำแหน่งผู้แทนของรัฐตามรอยพ่อวุฒิสมาชิกของเขา

เธอโกรธแค้นกับแนวคิดที่จะฉวยช่องโหว่ของกฎหมายการเลือกตั้งเท็กซัสเพื่อต่อสู้กับการต่อสู้ที่ดีและกลับไปหาอดีตผู้ทรมานของเธอ เธอจะต่อสู้กับเขาเพื่อเสนอชื่อพรรครีพับลิกัน ชนะมัน แล้วออกจากการแข่งขัน ทั้งหมดยกเว้นการได้รับชัยชนะสำหรับผู้สมัครรับเลือกตั้งจากพรรคเดโมแครต (เมโลรา วอลเตอร์ส)

ด้วยความช่วยเหลือจากเกรตา (เมเรดิธ แฮกเนอร์) เพื่อนร่วมชั้นที่มีนิสัยน่ารักซึ่งเธอแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการฝ่ายรณรงค์ของเธอ (และที่ไม่ได้อยู่ในมุขตลก) โดโรธีเริ่มการหาเสียงของเธอและเริ่มได้รับแรงฉุดบางอย่างเมื่อเธอขัดขวางความสะดวกโดยไม่ได้ตั้งใจ ขโมยของในร้านและกลายเป็นที่รักของสื่อท้องถิ่นด้วยความพยายามของนักข่าวที่มีความทะเยอทะยาน (Ali Larter)

ด้วยการสนับสนุนจากพ่อค้าปืนท้องถิ่นผู้มั่งคั่งและการปรับปรุงโฉมใหม่โดยเพื่อนรักชาวแอฟริกัน-อเมริกันที่เป็นเกย์ (D’Angelo Lacy) เธอจึงเริ่มลงคะแนนเสียงในการสำรวจความคิดเห็นด้วยแคมเปญที่ยาวบนคำศัพท์และความซ้ำซากจำเจ เช่น นอนหนุนตักเธอ

ความเชื่อด้านสิ่งแวดล้อมในแง่ของการกลับไปที่สวนเอเดน และสั้นเฉพาะเจาะจง ระหว่างทาง เธอ (เซอร์ไพรส์) ได้รู้ว่ายังมีคนที่เธอมองข้ามในฐานะคนนอกคอกมากกว่า แม้กระทั่งการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปู่ของเธอขึ้นใหม่ ซึ่งเริ่มหนักใจเธอมากขึ้นเมื่อใกล้ถึงวันเลือกตั้ง

มีความคิดที่ตลกขบขันอยู่ที่นี่ แต่ Ally ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมัน จากมุมมองของอารมณ์ขัน การเสียดสีบนจอแสดงผลใช้ความคิดทั้งสองฝ่ายซึ่งทำให้เนื้อหาส่วนใหญ่ไม่มีฟันที่ตลกขบขัน จากจุดยืนทางอุดมการณ์

กลับกลายเป็นเรื่องเลอะเทอะที่ไม่ยอมยืนหยัดในสิ่งอื่นใดนอกจากความคิดที่ลึกล้ำที่ไม่เหมือนเราทั้งหมด ซึ่งอาจจะเคยเล่นมาบ้างแล้วก็ตามแต่ที่มา ข้ามที่นี่เป็นที่เชื่องอย่างลึกซึ้ง น่าแปลกสำหรับภาพยนตร์ที่ต้องการมองว่าเป็นเรื่องการเมือง หนังเรื่องนี้มีเนื้อหาทางการเมืองอันล้ำค่าให้พูดถึง

เราแทบไม่เห็นคู่แข่งของเธอหรือผู้สมัครรับเลือกตั้งจากพรรคประชาธิปัตย์เกือบตลอดเวลา เมื่อพวกเขาปรากฏตัว ความพยายามของ Ally ในการแสดงให้เห็นว่าคุณไม่สามารถตัดสินบุคคลจากป้ายกำกับที่ติดมากับพวกเขาได้นั้นเป็นเรื่องที่หูหนวกมาก

ในภาพยนตร์ที่เต็มไปด้วยเรื่องแย่ๆ ที่แย่ที่สุดของพวกเขาคือพล็อตย่อยสั้นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการไปคลินิกเพื่อพ่อแม่ที่วางแผนไว้ซึ่งกลายเป็นปัญหาใหญ่ในช่วงที่แคมเปญร้อนแรง เห็นได้ชัดว่าการทำแท้งเป็นเรื่องที่ต้องเสียค่าใช้จ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องที่เกี่ยวกับเท็กซัสในทุกวันนี้

และหัวข้อนี้เสนอให้มีการเขย่าขวัญที่นี่เนื่องจากภาพยนตร์ส่วนใหญ่จะหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด น่าเสียดายที่หนังฉายทันทีในลักษณะที่จะทำให้ผู้ชมส่วนใหญ่โกรธเคือง ทิ้งส่วนโค้งจากการเล่าเรื่อง ผลที่ได้คือโครงเรื่องไร้สาระที่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเพียงร่องรอยที่เหลืออยู่ของแนวคิดเริ่มต้นที่เข้มแข็งกว่า และน่าจะทิ้งไปทั้งหมด

นอกจากช่วงเวลาดีๆ สองสามช่วงจากแฮกเนอร์และเดิร์นที่ไว้ใจได้เสมอ “The Hater” ยังเป็นระเบียบที่ปราศจากเสียงหัวเราะ สงสัยในอุดมคติ และน่าเบื่อตั้งแต่ต้นจนจบ หากนำพาผู้คนจากทั้งสองด้านของสเปกตรัมทางการเมืองมารวมกัน ก็จะเป็นเพียงความรู้สึกเบื่อหน่ายร่วมกันเท่านั้น

อ่านบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ unithom.com อัพเดตทุกสัปดาห์